ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ. Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΟΥ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ. ΜΕΡΟΣ 1ο

Ποδόσφαιρο, παλιό, τετριμμένο θέμα, πολυσυζητημένο. Τώρα τελευταία καταπιάνομαι με κάτι παλιά ζητήματα και ίσως δημιουργώ στους ευάριθμους αναγνώστες μου μια κάποια πλήξη, αλλά η επικαιρότητα, δηλαδή το παγκόσμιο ΑΝΤΙΑΘΛΗΤΙΚΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ (Παγκόσμιο Κύπελλο) που θα διεξαχθεί σε λίγες μέρες με κεντρίζει και εύκολα υποκύπτω να δώσω λίγη τροφή στη σκέψη για το θέμα. Εξάλλου η Εκπαίδευση συνδέεται άμεσα με το θέμα, δεν θα διαφωνήσετε, το ξέρω. Όλοι έχουμε βιώσει μέσα στα σχολεία το φανατισμό με το ΑΝΤΙΑΘΛΗΜΑ ποδόσφαιρο, τη βία μεταξύ αμούστακων και ανώριμων οπαδών και ΚΑΘΟΛΟΥ φιλάθλων μαθητών, την αγενή και προσβλητική συμπεριφορά τους και φυσικά την αδιαφορία για τη μάθηση τη σχετιζόμενη με τον οπαδισμό και την απαξίωση του σχολείου, της κοινωνίας, της ζωής χωρίς υπερβολή.

Η θεοποίηση της μπάλας, της ομάδας, των (χρυσοπληρωμένων) ποδοσφαιριστών μόνο με θρησκευτική αίρεση παγκόσμιας εμβέλειας μπορεί να παρομοιωθεί. «Θρύλε, Θεέ μου, Ολυμπιακέ μου» και άλλες παρόμοιες ανοησίες αποτελούν τα ιδανικά χιλιάδων παιδιών που βέβαια η πολιτεία μας ευνοεί και επικροτεί στέλνοντας τους απόμαχους «θεούς της μπάλας» στη Βουλή, στο Ευρωκοινοβούλιο και σε δημόσιες σημαντικές θέσεις ευθύνης να ορίζουν τις τύχες μας με μόνο εφόδιο ότι ξέρουν να κλωτσάνε ένα φουσκωμένο τόπι και να ουρλιάζουν πανηγυρίζοντας όταν το τόπι μπαίνει σε δίχτυ πανηγυρίζοντας για το … κατόρθωμα. Βέβαια αυτοί πανηγυρίζουν γιατί θα γεμίσουν τις τσέπες τους με τα λεφτά των κορόιδων οπαδών και από τις διαφημίσεις σαμπουάν, οι ανόητοι οπαδοί και πιστοί προσκυνητές πανηγυρίζουν γιατί … γιατί … εδώ βοηθείστε με, δε μπορώ να βρω το λόγο (πέρα από τη φροϋδική ταύτιση). Να μην ξεχάσω ότι στους πανηγυρισμούς ΟΛΑ επιτρέπονται, βρισιές, χτυπήματα, μάχες αληθινές, εκρηκτικά, καταστροφές, τραυματισμοί, ΘΑΝΑΤΟΙ, όλα είναι στο «παιχνίδι».

Θα έχει τέσσερα μέρη η γραφτή αυτή κατάθεση απόψεων. Εν συντομία, επικοινωνία «φιλάθλων» (η αφορμή), προβλέψεις – γεγονότα, ερωτήματα και βέβαια απαντήσεις - προτάσεις. Ευπρόσδεκτα σχόλια, σχολιανά, διαφωνίες, αντιρρήσεις. Ας ξεκινήσουμε.

------- ------- ------- ------- 

ΜΕΡΟΣ 1ο: ΕΠΙΠΕΔΟ ΣΚΕΨΗΣ ΚΑΙ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΗΣ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑΣ ΚΛΑΣΙΚΩΝ «ΦΙΛΑΘΛΩΝ» ΤΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ

------- ------- ------- -------

Ο παρακάτω διάλογος έγινε πριν από καιρό στο τρένο και βέβαια δεν είναι τόσο ακριβής αλλά η ουσία δεν αλλάζει.

-Γιάννη, τι γίνεται ρε, που ’σαι ρε χαθήκαμε…

- Γεια σου ρε Πέτρο, πόσα χρόνια ρε,
τι κάνεις ρε, ακόμα βάζελος να υποθέσω;

- Άντε ρε γαύρε που μιλάτε ρε και και σεις, φτηνά τη γλιτώσατε ρε προχτές.

-Τι λες ρε, καλά που σε είδα, τον #$@%&^**; τον πουλημένο, πέναλτι ήταν αυτό ρε που σφύριξε, καλά που το ’σωσε ο γίγαντας ρε.

-Ναι ρε σιγά, τον σκότωσε ο %$^%$#, $#%^&^**; τη μάνα του ρε του παλιο&^**;#%#$.

Γεμάτο το τρένο σχεδόν, αλλά τα κοσμητικά δυνατά και καθαρά, κανένα πρόβλημα οι μάγκες.

-Τι λες ρε που έκανε τον ψόφιο ο $#@)*$#$$%^

-Θα φάτε τριάρα ρε στο Ναό ρε, θα σας ^$#@%^$ παλιογαύροι

Η …ιχθυολογία και το υβρεολόγιο συνεχίστηκε με κρεσέντο, γρήγορα άναψαν και 2-3 άγνωστοι και βοήθησαν στο γλωσσικό εμπλουτισμό της κουβέντας. Το τρένο έφτασε Ηράκλειο, ο ένας θα κατέβαινε, αναγκαστική διακοπή και αποχαιρετισμοί. Ξαφνική κρίση ενηλικιότητας θυμίζει στον ένα γεγονός, ΟΧΙ βέβαια τόσο σημαντικό όσο η … θρησκεία.

-Ρε, δε σου’ πα, γέννησε η γυναίκα μου, πριν μια βδομάδα

-Α λα και πατέρας ο γαύρος, να σου ζήσει ρε, αγόρι;

-Ε, καλά είσαι, άντρας ρε, παιχταράς θα γίνει. Γέμισα το δωμάτιό του αφίσες και σημαίες του θρύλου. Θα τον παίρνω στο γήπεδο ρε μόλις … σαραντίσει, Ολυμπιακάρα ρεεεε, τι νόμισες;

Ίσως, σκέφτηκα, κάποτε να αναρωτιέται, «μα πώς, το δικό μου το παιδί χούλιγκαν;»

-Άντε ρε γαύρε, τώρα κατεβαίνω, θα τα ξαναπούμε, θα ’μαι μέσα την Κυριακή θα τους %*&^**;^ &^**;%$@^

-Μ’ αυτό το πλευρό να κοιμάσαι, άντε ρε χάρηκα γεια … βάζελεεεε…

Βέβαια, ανάλογη φρασεολογία, ίσως και χειρότερου επιπέδου, όλοι ακούμε κάθε μέρα στα σχολεία από τους μαθητές μας, εμποτισμένους μέχρι το κόκκαλο με τον ποδοσφαιρικό στείρο και επικίνδυνο φανατισμό. Κάθε φορά που μπαίνω –συγγνώμη, έμπαινα- σε μια τάξη για πρώτη φορά και δεχόμουνα τη πρωταρχική ανιχνευτική ερώτηση: «Τι ομάδα είσαστε κύριε;» ήξερα ότι μέχρι τώρα στη ζωή αυτού του μαθητή που ρώταγε, στο ντέρμπυ Ποδόσφαιρο – Σχολείο το αποτέλεσμα ήταν μάλλον 1-0.

Συνεχίζεται …
_